سلام این بار یه غزل از حافظ براتون گذاشتم

ولی نظر یادتون نره ها  ?OK

ساقیا برخیز و درده جام را                               خاک بر سر کن غم ایام را
ساغر می بر کفم نه تا ز بر                            برکشم این دلق ازرق فام را

گر چه بدنامیست نزد عاقلان                          ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده درده چند از این باد غرور                          خاک بر سر نفس نافرجام را

دود آه سینه نالان من                                سوخت این افسردگان خام را

محرم راز دل شیدای خود                           کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است                         کز دلم یک باره برد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن                     هر که دید آن سرو سیم اندام را
صبر کن حافظ به سختی روز و شب                     عاقبت روزی بیابی کام را

معنی در

ساقیا برخیز و جام شراب بده؛ غم روزگار را خوار و زبون ساز و زیر خاک مدفون کن.

درده از دردان به معنی دادن ، عطا کردن.

جام گر چه به معنی مطلق جام، پر یا خالی است، معمولا به معنی جام پر، یا کنایه از مظروف آن شراب است.

خاک بر سر کردن مجازا به معنای پست و زبون گردانیدن و خاک بر سر غم ایام کردن، غم روزگار را ناچیز و بی مقدار تلقی کردن است.

خلاصه معنی اینکه ساقی شراب بده تا غم روزگار در نظرم پست و حقیر جلوه کند.

? پیاله می را به دستم بده تا این دلق کبود رنگ را از سر بیرون بکشم.

ساغر لغت فارسی است به معنی جام.

دلق «که اینهمه در اشعار و کتب صوفیه وارد شده همه جا به معنی لباس صوفیه است؛ یعنی خرقه ای که روی همه لباسها می پوشیده اند و ظاهر پشمی بوده است. دلق یا ساده بوده، یا .صله داشته که در آن صورت دلق مرقع می گفته اند و یا رنگ به رنگ بوده که دلق ملمع می گفته اند. در بین صوفیه ی اسلام رنگ دلق همیشه کبود و سیاه بوده و دلق ازرق گفته می شده»

دلق لباس جلو باز نبوده و بدین جهت بایستی آن را از سر خود بیرون بیاورند یا بپوشند و چنین است که می گوید تا ز سر بر کشم؛ در فرهنگ البسه مسلمانان آمده است «دلق لباس فقیران ، درویشان و داعیه دارای مقام ولایت است. بقول سیوطی (به نقل منتخبات عربی، جلد دوم، صفحه ???) قضات و علما دلقی فراخ و جلو بسته می پوشیدند که مدخل آن بر روی شانه قرار داشت و خطبا «یک دلق گرد و چرخی برنگ سیاه، رنگ مخصوص سلسله عباسیان» را بتن می کردند.»

می گوید پیاله را به دستم بده تا بعد از نوشیدن مست و بی پروا وم و این خرقه کبود رنگ را که نشان صوفیگری- صوفی نمائی مزورانه – است از تن خود درآورم و از زهد و ریا دور شوم.

? گر چه نزد عاقلان سبب بدنامی می گردد؛ ما پای بند نام و ننگ نیستیم.

دنباله بیت قبلی است که سخن از ساغر می بود، می گوید گر چه ساغر می را عاقلان مایه ی بدنامی می دانند ما مقید به این سخنان نیستیم.

? باده بده، چقدر کبر و غرور ؛ خاک بر سر جسم انسانی که سرانجام خوشی ندارد.

خاک بر سر در معنای اصطلاحی خود برای تحقیر آمده و در عین حال در معنی حقیقی خود، یعنی مدفون شدن جسم زیر خاک، نیز صادق است.

نَفس: تن، جسد، کالبد، شخص انسان، ذات.

فرجام به معنی پایان است؛ و نافرجام آنچه پایان ناخوش دارد، در بیت اشاره به مردن و پایان زندگی است، که با خاک بر سر کردن یعنی مدفون کردن، ارتباط و علاقه معنی پیدا می کند.

می گوید شراب بده و غرور و خودبینی را کنار بگذار. این وجود با عاقبت ناخوشش خوار و ذلیل باد

? آهی که مانند دود از سینه ی نالان من بیرون می آید؛ این گروه دلمرده ی بی تجربه را سوزانید.

افسرده: پژمرده، یخ بسته.

مقصود اینکه سخنان سوزناک من دل افسردگان بی تجربه را سخت متاثر کرد.

? کسی را از خاص و عام محرم را ز دل آشفته و عاشق پیشه خود نمی بینم.

شیدا: آشفته، شیفته، مجنون، عاشق.

? به محبوبی آرام بخش دل تعلق خاطر یافته ام؛ محبوبی که یکباره قرار و آرام را از دل من برده است.

میان دلارام در مصراع اول و آرام دل بردن او در مصراع دوم تناقض معنی وجود دارد، زیرا دلارام یعنی آنکه وجودش به دل آرام می دهد، پس چگونه آرام دل شاعر را ربوده است. و حل نکته بدین صورت است که می خواهد بگوید محبوب در مورد حافظ بر خلاف روش معمول خود عمل کرده. چنانکه در این بیت:

این قصه عجب شنو از بخت واژگون            ما را بکشت یار به انفاس عیسوی

می گوید آنکه بنا بر معمول مایه آرام دل است، آرام دل مرا ربوده است.

? هر کس که آن محبوب خوش قد و بالا و اندام مثل نقره سپیدش را دید، دیگر به سرو چمن نگاه نخواهد کرد- قد و بالای سرو در نظرش حقیر می آید.

? حافظ ، شب و روز تحمل سختی کن؛ سرانجام روزی به آرزوی خودخواهی رسید.